نارضایتی تولید کنندگان از سیاست‌ های کلی واردات

دیروز بیژن پناهی ‌زاده معاون خانه صنعت، معدن و تجارت ایران گفت: محدودیت‌ های مختلفی که در سال ‌های اخیر برای صادرات معدنی با آن مواجه شده ایم، چالش ‌های مختلفی را در این حوزه به وجود آمده و مسئولان با عنوان ممنوعیت خام‌ فروشی به زیرساخت‌های لازم برای فرآوری مواد معدنی توجهی نداشته ‌اند. همچنین شاید کمتر به مشکلات تولید کنندگان توجه شده، هرچند که اقداماتی برای دریافت ارز، ترخیص کالا، خرید مواد اولیه و ... توسط تولید کننده انجام شد، اما باید تمامی ضعف ‌ها و سنگ‌ اندازی ‌ها را بررسی و رفع کرد. تقریباً همه بخش‌ های صنعت ما در ایران وابستگی به واردات مواد مصرفی یا قطعات یدکی یا هر دو دارند، لذا صنعت ما وابسته به واردات است. وی افزود: برای تأمین ارز واردات، می توان خرید ارز حاصل از صادرات را در سامانه و دوم استفاده از ارز صادراتی خود شرکت وارد کننده انجام داد. متأسفانه ارز حاصل از صادرات به‌ سختی در اختیار وارد کننده قرار می ‌گیرد و گاه ممکن است هفته‌ ها طول بکشد که تولید کننده به ارز لازم برای خرید اقلام اضطراری خود دسترسی پیدا کند. بنابراین طبیعی است که صنایعی که قابلیت صادرات دارند، به صادرات رو بیاورند و آن را تقویت کنند. اما شرایط صادرات در حال حاضر به خاطر تحریم‌ های امریکا تغییر پیدا کرده و با فرض وجود مشتریان خارجی که تمایل به خرید محصولات ایرانی داشته باشند، مثل کشور های همسایه عراق و افغانستان و ترکیه، صادر کننده موظف به برگرداندن ارز حاصل از صادرات است. یک تولید کننده برای رقابت نمی‌تواند قیمت ارز در بازار آزاد را مبنای قیمتی ارز صادراتی خود در نظر بگیرد زیرا آن دسته از رقبایی که به ارز نیمایی دسترسی دارند، مواد اولیه خود را با قیمت کمتری تهیه می‌کنند و گوی سبقت را فروش محصولات خود می ‌ربایند. اصلاً فرض کنید صادرکننده ‌ای تمایل به استفاده از ارز خود برای واردات اقلام موردنیاز خود را داشته باشد. متأسفانه در ماه‌های گذشته صمت، بانک مرکزی و گمرک، سامانه ‌های پیچیده و غیر موثری ایجاد کرده‌ اند که کمر وارد کننده (بازرگان یا تولید کننده) را می‌ شکند چرا که تأییدیه ‌های بسیاری در این سامانه جدید بین این سه نهاد موردنیاز است که هم بسیار زمان ‌بر است و هم عمدتاً با نظر منفی کارشناسان محترم رو به رو می ‌شود. نکته دیگری که باید دانست این است که با افزایش نرخ ارز، قیمت همه مواد اولیه به‌تناسب و گاهی بیش از تناسب افزایش‌یافته است. تولیدکننده برای خرید مواد اولیه خود جهت حفظ ظرفیت، به همین تناسب نیاز به سرمایه در گردش دارد. این سرمایه از کجا باید تأمین شود؟ در شرایطی که وام به‌سختی داده می‌شود و یا با بهره‌های سنگین، راه تأمین سرمایه در گردش چیست؟ غیرازاین است که تولیدکننده مجبور به کاهش ظرفیت تولید خود می‌شود؟ آیا به همین ترتیب هزینه‌های سربار در بهای تمام‌شده افزایش نمی‌یابند؟ طبیعی است که بهای تمام‌شده افزایش می‌یابد و هم‌سود تولیدکننده کاهش می‌یابد و هم صادرات از جذابیت قبلی کمتر برخوردار خواهد بود. از طرف دیگر به دلیل نوسانات نرخ ارز، بسیاری از اقلامی که سابقاً به‌صورت مدت‌دار خریدوفروش می‌شده‌اند و تأمین سرمایه در گردش صنایع مربوطه طبق یک نظم وجود داشته، اینک اجباراً وارد خریدوفروش نقدی شده‌اند. تأمین سرمایه در گردش این اقلام برای تولیدکننده از کجا باید انجام شود؟ تکلیف تولیدکننده با آن دسته از مشتریان که به دلیل نوسانات نرخ ارز و مشکلات پس‌ازآن که در فوق توضیح داده شد و قادر به بازپرداخت بدهی خود نیستند و امکان تأمین نقدینگی لازم برای مدل سرمایه در گردش جدید را از تولیدکننده می‌گیرند چیست؟ گرداوری شده توسط آهن اینفو منبع: معدن نامه